Er was een tijd dat ik op de straat liep
en de wereld om me heen
voelde als de mijne.

Blonde en bruine haren in het zonlicht,
blauwe en bruine ogen die ik herkende.
Zondagen klonken zacht,
de klokken riepen ons samen.
In de kerk vonden we stilte,verbondenheid,
iets groters dan onszelf.

Nu wandel ik door diezelfde straten.
Maar iets anders.
De stemmen,de gezichten,de geuren,
alles is verschoven.

De kerken zijn stil.
De moskeeën spreken nu,
luid op vrijdag,
waar het vroeger stil was op zondag.

Op straat hoor ik mijn taal steeds minder.
Arabisch,Tigrinya,Wolof,Berbers,
klanken die vreemd zijn en toch dichtbij.

Ik voel geen haat.
Maar wel iets wat op rouw lijkt.
Om het verdwijnen
van wat vertrouwd was,
van wat ooit vanzelf sprak.

Ik begrijp dat verandering hoort bij tijd.
Maar wat als je thuis
stil verdwijnt,
zonder afscheid?

Wat als jij nog steeds hier bent,
maar het land dat je kende
een herinnering is geworden?

Dan rest er stilte.
En de vraag
wie we zijn,
nu alles anders is.