Er was een tijd
dat ik dacht in ik.
In stilte,
in adem
die alleen van mij was.

Maar toen jij kwam
niet als een storm,
niet als vuur,
maar als een zachte verschuiving
in het licht.

Toen het enkelvoud in ons,een tweevoud werd,
veranderde de ruimte tussen mijn ribben.
Jij ging daar wonen
zonder te vragen,
zonder te breken.

We werden een taal
die alleen wij spraken,
een blik
die geen woorden meer nodig had.

Je handen raakten niet alleen huid,
maar herinneringen
die ik vergeten was dat ik droeg.

En nu,
wanneer jij naast mij ademt,
lijkt zelfs de tijd
zich even neer te leggen,
alsof het weet:
dit is genoeg.