In de luwte van het Zuid-Limburgse land,
waar de Maas traag langs de oevers schuift,
groeide ooit een appel
met een naam die je zomaar vergeet.

Eijsdener Klumpkes.
Klein van stuk,
onopvallend tussen grootser fruit,
maar met een karakter dat bleef hangen
in de monden van wie haar proefden.

Niet gekweekt voor schoonheid,
niet bedoeld voor de schappen van grote winkels,
maar geboren uit aarde,traditie,
die wisten wat echt was.

Ze barst niet van het suiker,
glimt niet van het waslaagje,
maar draagt het landschap in haar schil,
de geur van klei,
de nuchterheid van een streek
waar bomen vertellen in de stilte.

In Eijsden
wordt ze herinnerd,
niet als curiositeit,
maar als erfgoed
dat he kunt vasthouden,
snijden,delen,bewaren.

Een appel
zoals vroeger bedoelde
om gewoon te zijn,
en daarin bijzonder.