We hebben zoveel jaren gedeeld
dromen opgebouwd,muren gesloopt
elkaar leren kennen in stilte en storm
ik dacht dat wij zouden blijven.

Jouw ogen zeiden niets toen ik het vroeg
je stem werd stil waar waarheid
hoorde te zijn
en in die stilte groeide een breuk
niet van gisteren,maar van langzaam verdwijnen.

Je koos ervoor,op een dag,of misschien op vele
om niet meer te kiezen voor mij
en dat deed pijn-
niet alleen het bedrog
maar het feit dat je het liet gebeuren.

Er was geen geschreeuw, geen drama
alleen dat koude besef
dat liefde niet altijd genoeg is
als trouw een keuze blijkt te zijn.

Ik neem afscheid van ons
niet met haat
maar met verdriet dat diep wortelt
in wat had kunnen blijven.

Ik draag de herinneringen
maar niet meer jouw leugens
en al blijft er iets achter in mij
dat van jou hield-
ik laat het nu los.