Voorbij het kerkpad
waar de stenen vochtig blijven
en voetstappen niet langer worden gehoord,
ligt het land stil in zichzelf.

Een merel wiekt op uit het struikgewas,
zonder haast,
alsof de tijd hier geen richting kent.

De toren,
een stille wachter zonder ogen,
kijkt niet om
en niemand vraagt waarom.

Gras groeit tussen vergeten namen,
de lucht hangt zwaar van avondlicht,
en achter elke boom
staat iets dat niets zegt
maar alles draagt.