Ik kijk naar mijn handen,
lijnen als rivieren
die verhalen dragen
van alles wat ik niet kon vasthouden.

Gezichten komen en gaan
als wolken boven een stil landschap.
Sommige namen blijven hangen,
andere vervagen
zoals ochtenddauw in de zon.

Door de tijd van het leven,
meegenomen in het oud zijn,
sta ik nu stil in dit moment
met meer herinneringen dan toekomst,
maar geen spijt.

Want zelfs wat pijn deed,
heeft mij gemaakt
tot wie ik nu ben-
een adem in de wind,
een stem in de stilte,
een mens
die nog steeds kijkt,
nog steeds voelt.