Onrustig klopt mijn hart,
alsof het iets weet
wat ik nog niet durf te denken.

De lucht is te stil,
de tijd te traag,
alsof alles wacht
op wat niet wordt uitgesproken.

Ik loop zonder richting,
met te veel stemmen
in mijn hoofd,
en één zwijgen
dat zwaarder weegt dan woorden.

Toch blijf ik bewegen,
niet om te vluchten,
maar om niet stil te vallen
in het midden van mezelf.

Ik adem diep,
alsof lucht alleen
het gewicht kan verplaatsen
dat ik nog niet begrijp.

Langzaam wordt het stiller,
niet buiten mij,
maar ergens binnenin,
waar gedachten zich schuilhouden
achter oude muren.

Misschien is onrust
geen vijand,
maar een richtingaanwijzer,
een fluistering
die zegt:
hier begint iets nieuws.