Jij kwam als de zon na een lange nacht,
met warmte die door mijn muren brak,
alsof jij altijd al wist waar mijn hart op wachtte.
Je bent vuur,niet wild maar wijs,
een vlam die niet verbrandt,
maar alles in mij wakker kust.

Je stem draagt de melodie van verre oceanen,
je blik heeft de diepte van eeuwenoude bossen.
In je lach huist de geest van je land,
vrij,krachtig,ongetemd.

Als jij naast mij staat,
voelt de wereld plots minder hard.
Alsof jouw aanwezigheid
de lucht verzacht,
de tijd vertraagt.

Jouw handen spreken zonder woorden,
vinden mij elke keer weer,
alsof zij nooit anders hebben gedaan.

Jij bent mijn rust en mijn storm,
mijn anker en mijn vlucht.
Niet omdat je mij compleet maakt,
maar omdat je mij herinnert
aan wie ik durf te zijn
wanneer ik bemind word
zoals jij dat doet.

Mijn Poolse parel,
niet om te bezitten,
maar om te eren,
elke dag opnieuw.