In 't dal waar Geul haar liedjes vlecht,
ligt houthem,stil en trouw gehecht
aan heuvels,bomen,eeuwen oud,
waar zonlicht gouden dromen houdt.

Een dorp van klokken, traag van gang,
waar ochtendmist de velden lang
omhult in zachte,zilvren glans,
een plek geboren uit balans.

Daar werd mijn vader zacht ontvouwd,
een kind,in lentelicht gedoopt,
vier zomers jong,zijn hand al groot,
toen nam de stad zijn naam in poot.

Maastricht, met steeg en stenen hart,
omarmde hem met stadse smart,
daar groeide hij,werd man,werd stil
--
maar Houthem bleef wat hij nog wil.

Want tussen bleek en boog van groen
leert ziel zich vlinderen,niet doen,
daar klinkt zijn lach nog in het gras,
ook al hij ver van Houthem was.

O Houthem,dorp van dromend licht,
jij schuilt in herinneringen nog steeds in zijn gezicht,
een vroege glans,een stille pracht,
een wortel in de kindernacht.