Ik wandel op het zachte mos
waar zonnestralen vluchten tussen bladeren
en groene stilte je hoort
in elke ademhaling van de eik.

Takken fluisteren verhalen
van eeuwenlang schaduw en groen
een vluchtige vogel als een
fluistering
in de richting van licht.

Het pad kronkelt,onbekend
een labyrint van herinnering
waar iedere stap een echo is
van wie hier ooit stond.

Diep in het bos
stil ik,luister ik naar het niets
maar hoor ik alles:
de zachte roep van vrijheid
verweven met groene wortels
die fluisteren
"vertrouw op dit moment
op dit ademend woud".

Regen druppelt als tranen
van de hemel
en kussen de bladeren
een kort misverstand van vloeibare tijd.

Ik vergeet haast mezelf
in dit eeuwige moment
van schaduw en licht
vervlochten
met adem van boom en bladeren.

En wanneer ik vertrek
neem ik geen zaadje mee
behalve het zachte vermoeden
dat ik altijd zal terugkeren
naar dit hart van groen.

Het Savelsbos
dat de stilte ademt
en ik mijn eigen adem vind
tussen wortels en licht.