Langs de route verschijnen ze,
onopvallend en heilig tegelijk.
Bloemen in vazen,
kant op tafels,
beelden onder gewelfde doeken
alsof de hemel even afdaalt
tot op straatniveau.

Een stoel,een kruisbeeld,
het zachte kaarslicht
dat flakkert in de ochtenwind.

Ze staan daar niet voor zichzelf,
maar voor wat gedragen wordt-
door voeten,door geloof,
door generaties die buigen zonder woorden.

Kinderen wijzen,
ouderen knikken.
Iedereen weet:
hier wordt niet alleen gelopen,
hier wordt stilgestaan.

Bij elk heilig huisje
een adempauze van betekenis,
alsof het dorp even bidt
met open ogen.

In Eijsden,waar stilte en traditie
elkaar nog herkennen.