Ek seil
in die wye,woordlose blou,
waar horison en herinnering
saamsmelt tot een voortdurende smagting.

Die water vra geen vrae nie-
dit dra net
wat nie op land
vasgehou kan word nie.

Elke golf 'n fluistering
van iets wat ek agtergelaat het,
of iemand,
'n naam wat ek stilweg vorm
sodat die wind dit nie hoor nie.

Die seil span
soos my bors
wat meer wil dra
as net asem.

Meeue skree
asof hulle weet
hoe dit voel
om iets te mis
wat jy nooit regtig gehad het nie.

Ek sien die kus verdwyn,
maar dit is nie die afstand
wat seermaak nie-
dit is hoe die siel reik
terwyl die liggaam laat gaan.

Ek seil
nie om aan te kom nie,
maar om te dryf
na die plek
wat jou afwesigheid
die naaste voel.