Dra die tyd terug-
nie om van die nou weg te vlug nie,
maar om weer te staan
in die warmte van 'n oomblik
voordat dit herinnering geword het.

Laat die lug weer vul
met stemme wat ons vergeet het om te mis,
lag wat nooit opgeneem is nie,
stiltes wat ons eers verstaan het
toe dit weerklank vind in afwesigheid.

Moenie terugdraai uit spyt nie,
maar oor die sagte gewig
van woorde wat nooit gesê is nie,
oor die lig wat eens geval het
op gesigte wat nou ver is.

Om weer te voel
hoe dit was om te word,
toe alles nog moontlik was
en ons nie geweet het
wat ons sou moet dra nie.

Die tyd luister nie.
Maar ons wel-
na die spore,
die fluisteringe in stilte,
hoe dit alles versag
behalwe die verlange.