Het was geen rechte weg,
niet geplaveid met zekerheid
of verlicht door sterren die bleven hangen.
Er waren bochten die ik niet koos,
omwegen die me braken,
en momenten waarop ik dacht
dat ik de weg voorgoed kwijt was.

Er waren jaren
waarin de stilte luider klonk
dan liefde,
en dagen die meer vroegen
dan ik kon geven.

Maar ik bleef lopen.
Soms kruipend,
soms gedragen
door niets anders
dan het idee
dat ergens iets op mij wachtte.

Ik wist niet dat jij het was.
Ik wist niet dat jouw stem
als thuiskomen zou voelen,
of dat jouw aanwezigheid
zin zou geven aan een pad
dat ooit leeg leek.

Maar hier ben jij,
En ineens
begrijp ik
de weg.