Hij staat daar al jaren,
zonder zich te verontschuldigen
voor zijn stilte.

Bladeren als handen
die niets vragen,
alleen vangen wat licht is.

De kamer beweegt,
mensen komen,praten,
laten kruimels van leven achter.
Hij blijft.

Soms vergeten,
soms water,
soms een zachte stem
die hem bij naam noemt.

De ficus groeit niet snel,
maar gestaag,
alsof hij weet
dat haast niets oplevert.

Hij kijkt niet,
maar is aanwezig
zoals adem dat is:
onopvallend, maar onmisbaar.