In Mariadorp ligt een laan,
waar de bomen zich buigen over verhalen
die niemand nog hardop vertelt.

Hier werd mijn moeder geboren,
in een huis waar het ochtendlicht
langs de vensterbank gleed
alsof het haar naam kende.

De zon streek over de rode dakpannen,
verspreidde zich over stoepstenen
en verwarmde de handen van het kind
dat zij ooit was.

De Esdoorns bewogen langzaam,
alsof ze luisterden naar wat de wereld
nog niet durfde zeggen.
In hun schaduw leerde ze lopen,
droomde ze in stilte,
keek ze omhoog naar het bladerdak
dat het licht filterde
zoals een herinnering dat doet,
nooit scherp,altijd warm.

De dagen kwamen zacht,
en gingen ongemerkt voorbij.
Maar het zonlicht bleef,
alsof het haar nooit vergeten was.