Je kijkt me aan
zonder oordeel,
maar ik voel toch iets bewegen
achter je stille blik.

Elle ochtend staan we hier,
jij en ik,
twee gezichten van hetzelfde lichaam
die elkaar proberen te begrijpen.

Soms zie ik iemand die ik ken.
Soms een vreemde.
Soms iemand die wacht
op toestemming om te ademen.

Je zegt niets,
maar je vragen zijn luid.
Ben je tevreden?
Wie probeer je te zijn vandaag?

Ik raak het glas niet aan,
toch voelt het alsof we botsen.
Of samenvallen.
Of allebei.

En als ik wegloop
blijf jij daar staan,
stil en geduldig
voor de volgende ontmoeting.