Ze beweegt alsof stilte haar kent,
alsof elke stap iets achterlaat
dat niet met ogen
maar met aandacht wordt opgevangen.

Haar aanwezigheid
is geen roep,geen echo,
maar een fluistering
waar de ruimte zich naar buigt.

Niet versierd,
maar gedragen door eenvoud,
alsof ze niets hoeft te bewijzen
om toch gezien te worden.

In haar blik
geen haast,
alleen het vermoeden
dat tijd
zich soms gewillig laat vertragen.

En wie haar eenmaal gezien heeft,
kijkt daarna anders
naar licht
dat door ramen valt.