Zelfs de dood weet geen raad
met mijn sterven.
Ik ben al zo vaak verdwenen in gedachten
dat verdwijnen zelf
niets nieuws meer lijkt te zijn.

Mijn lichaam blijft
maar iets in mij is allang op weg.
Niet naar een einde,
maar naar een plaats zonder vorm.

Stemmen raken mij niet meer,
licht valt op mij
zonder dat ik het voel.
De wereld schuift voorbij
alsof zij mij vergeten is.

En toch blijf ik.
Ademend,
stil,
halverwege hier en nergens.

Misschien is dit het:
niet sterven,
maar langzaam loslaten
tot niets meer
nog vastgehouden wil worden.