Je zat daar zoals vroeger,
maar de stilte tussen ons was nieuw.
Geen woede,geen tranen,
alleen het zachte gewicht
van wat er niet meer is.
Je lachte,beleefd,
alsof we elkaar voor het eerst zagen.
Mijn handen bleven waar ze waren,
alsof ze jou niet meer herkenden.
We spraken over het weer,
alsof het niet ooit stormde tussen ons.
Toen je opstond, wist ik:
dit is geen afscheid,
dit is het einde van iets
dat al lang verdwenen was.