Er was een hand
die ooit de mijne zocht
zonder te weten waarom.

Er was een blik
die mij zag
nog voor ik bestond.

Wij liepen,
zonder bestemminig,
alsof het wandelen zelf
een belofte was.

De dagen droegen elkaars namen,
nachten fluisterden geen vragen,
alleen adem.

Wat wij hadden
bestond niet in woorden,
alleen in aanwezigheid
en wat daarna
niet meer paste.

Het glas is niet gebroken,
alleen neergezet
en vergeten.

De voltooid verliefde tijd
ligt ergens tussen
toen en nooit meer,
in het zachte besef
dat iets groots
zonder geweld
verdwenen kan zijn.

En toch-
als de wind precies zo draait,
of een geur
per ongeluk herhaalt
wat wij waren-
dan beweegt er iets
in wat allang
stil had moeten zijn.