Tussen het eerste huilen
en het laatste zwijgen
ligt een mensenleven
gevuld met adem,verlangen,verlies.

We leren lopen,
leren liefhebben,
leren vergeten.

Soms rennen we,
alsof de tijd te vangen is.
Soms staan we stil,
alsof stilstand ons zichtbaar maakt.

Van de wieg naar de doodskist
draagt ieder mens
een onzichtbaar gewicht
dat niemand anders dragen kan.