Tussen de duinen verscholen in het zand,
vond ik jouw hart in mijn open hand.
Geen mens te zien,geen stem te horen,
alleen de wind die ons kwam bekoren.

Je ogen glansden als het warme licht,
dat over schelpen en stilte zwicht.
Je lacht zacht,alsof je wist
dat liefde bloeit waar men elkaar mist.

Tussen helmgras en tijd die verdwijnt,
werd jij de stilte die met mij verweent.
Geen wereld bestond,slechts wij in het geel en groen,
de zon als getuige,de maan als zoen.

Tussen de duinen verscholen en stil,
vond ik de liefde--puur en op wil.