Tussen de duinen verscholen
liggen wij in het zand,
de wereld ver weg,
alsof ze ons vergeten is.

Je hand raakt de mijne,
zonder haast,zonder bedoeling
anders dan zijn.
De wind streelt je haar,
de zon zakt traag in onze stilte.

Ik luister naar je adem,
regelmatig als de zee.
Er is geen vraag,
geen toekomst,geen toen--
alleen dit ogenblik,
onuitgesproken en vol.

Hier tussen gras en zand,
ben jij de rust
die ik nooit heb durven zoeken.