Verbleekt licht op de veranda,
waaiers draaien traag in de hitte.
De geur van kruidnagel en koffie
zweeft mee met het gezoem van insecten.

Kinderen rennen op blote voeten
door het hoge gras van herinnering,
gelach weerklinkt
tussen bomen zwaar van tijd.

Een foto,sepia en stil,
vangt glimlachen
die niet meer spreken,
maar blijven hangen in het stof van laden
en de stilte van namiddagen.

Tempo Doeloe-
geen plek,
maar een gevoel,
zacht als batik
en ver weg als een droom.