Je bleef hangen
waar woorden al lang verdwenen waren.
Niet als echo,
maar als vorm zonder gewicht,
een aanwezigheid
die niet benoemd hoefde te worden.

In elke beweging
voelde ik je stil meereizen,
achter mijn blik,
naast mijn adem,
onder mijn huid.

Je zei niets,
en toch hoorde ik je
tussen de regels van mijn dagen.

Je was geen herinnering,
geen gedachte,
maar de schaduw van mijn zijn,
stil,trouw,
en nooit helemaal los te laten.