Onder die volle maan het ek jou gesien staan,
stil,soos 'n gedig teen die hemel geskryf.
Jou oë,diep soos die nag,het iets in my geroer,
'n fluistering van tydlose sagtheid.

Die wind het deur jou hare gespeel,
soos die sterre oor die wolke gly.
Die wêreld het stil geword,
net jou teenwoordigheid het oorbly.

Ek wou nader beweeg,
maar selfs die maan het my gewaarsku:
jy is nie van hierdie aarde nie,
maar van die drome wat ek koester.