Ik liet iets van mijzelf vallen
waar ik het nooit durfde.
Niet mooi,
niet afgerond,
gewoon echt.

En jij,
je raapte het niet op,
je ging er gewoon naast zitten.
Zonder haast,
zonder oordeel.

Je keek niet om het beter te maken,
je keek om te begrijpen.
En ineens
wist ik wat liefde was:
niet gered worden,
maar gezien worden,
en toch blijven.