Jullie dragen het land in zachtheid,
met een tongval die zingt,
zelfs in alledaagse woorden.

Tussen heuvels en boomgaarden
staan jullie met beide voeten
in grond die altijd vruchtbaar lijkt,
niet alleen voor wijn en graan,
maar ook voor gastvrijheid.

Limburgers,
jullie kennen de kunst van wachten,
van genieten aan lange tafels,
waar stilte evenveel zegt
als een goed gesprek.

Jullie zijn de brug
tussen grenzen,talen,rivieren,
maar verliezen nooit
de warmte van jullie eigen haard.

In de diepte van de mijnen,
in de hoogten van kerktorens,
in de kronkel van elke veldweg
klinkt jullie uithoudingskracht.

Een ode aan de Limburgers:
niet luid,niet dringend,
maar standvastig en trouw,
zoals het landschap zelf
dat jullie draagt.