Langs de oevers van een oude stroom
ligt de stad als een herinnering,
gebouwd op bruggen,op stilte tussen stenen.
De Maas draagt verhalen die niemand vraagt
maar iedereen voelt

Romeinse voetstappen rusten onder pleinen,
tussen basilieken en markten
ademt de aarde geschiedenis.
Een oversteek werd een thuis,
een grens werd een begin.

De lucht hangt laag boven het Vrijthof,
waar klokken niet alleen tijd slaan
maar ook verlangen naar wat was.
Taal vloeit hier in zachte tonen,
zoals de stad zelf-geen schreeuw,
maar een fluistering.

Maastricht leeft in tussenruimtes,
tussen zuid en noord,
tussen toen en straks,
waar steen,water en ziel elkaar naderen
zonder ooit samen te vallen.