Je vroeg nooit om aanbidding,
maar zag hoe je handen
rust konden maken uit stilte,
hoe je dingen repareerde zonder te klagen.

Je leerde me dat kracht stil is,
dat liefde niet schreeuwt,
dat wijsheid soms klinkt als
niets meer dan een diepe ademhaling
voor de juiste woorden.

Je had geen preken nodig-
je daden waren genoeg als schrift.

In jouw ogen
leerde ik dat vriendelijkheid meer macht heeft
dan trots ooit zal hebben.

Als de wereld te luid werd,
was jij de stem die bleef
en me herinnerde aan wie ik was.

Je beweerde nooit heilig te zijn,
maar je leefde met genade.

En dat was genoeg
voor mijn geloof.