Er is een stilte
die niet vraagt om gebroken te worden,
maar om gehoord te worden.

Een lege stoel aan tafel
kent meer verhalen
dan de mensen die er ooit zaten.

Het licht valt schuin
zoals herinneringen dat doen-
niet fel,
maar precies genoeg
om stof te tonen
op vergeten dingen.

De kolk tikt,
niet als metronoom
voor wat komt,
maar als echo
van wat er niet meer is.

Melancholie
is niet huilen,
maar weten
hoe het klonk
toen iemand nog lachte
in de kamer naast je.

Het is lopen door straten
waar je niet meer woont,
maar waar je schaduw
nog even blijft staan
voor een raam dat je herkent.

Je draagt het mee,
zoals herfstbladeren
zich vastklampen aan wind
die ze niet begrijpt.