De stad ademt oud en nieuw tegelijk,
stenen vertellen verhalen
zonder stem.

De Maas glijdt traag,
alsof zij niets vergeet,
alsof elke golf
een herinnering draagt.

Bruggen verbinden meer dan oevers
--
ze dragen voetstappen,
wachten op geliefden,
fluisteren aan de wind.

In de luwte van pleinen en stegen
leeft stilte met muziek,
en koffie met gesprekken
die nergens heen hoeven.

Maastricht kijkt niet op,
maar ziet alles.