Als tranen rollen
in een rivier van verdriet,
over rode gezwollen wangen,
geeft dat een aanzicht van pijn
zoals men ziet.

Maar waarheen
leidt de weg van onmacht,
waarin harten breken
en gevoelens verbleken?

Waarin honger gestild wordt
door niet langer te eten,
en de smart verzacht wordt
door alles proberen te vergeten.

Uiteindelijk
zal het geduld van de tijd
de gevoelens vervelen
en de wonden helen.

Maar toch zal het verdriet
in het hart van de gebroken liefde,
als een litteken aanwezig blijven,
een minnepijn,
onmogelijk met woorden te beschrijven.