Het gras is stiller hier,
alsof zelfs de wind
zachtjes buigt voor wat komt.

Ik sta aan de rand
en zie geen steen,
geen naam,
alleen een plek
waar ik ooit zal verdwijnen.

Geen angst,
alleen een vreemd soort vrede,
zoals een kamer
waar het licht is uitgegaan
maar de warmte nog blijft hangen.

Wat blijft van mij
zijn geen woorden,
maar momenten
die anderen misschien zullen dragen
zonder te weten van wie ze kamen.

Ik kijk,
niet met verdriet,
maar met verwondering
over hoe klein het is-
en hoeveel het toch betekent.