Jij geeft hoop
zoals licht dat breekt
door een lucht die vergeten was te stralen.
Niet luid,
niet plotseling-
maar gestaag,
alsof het altijd van plan was
terug te keren.

Jij bent de stilte
na de storm,
niet omdat de wind is gaan liggen,
maar omdat iets in mij
de kracht vond
om rechtop te blijven staan.

Je geeft geen antwoorden,
alleen aanwezigheid-
en op de een of andere manier
is dat meer dan genoeg.
In de rust van jouw blik
vind ik stukken van mezelf terug
die ik niet wist te zijn verloren.

Je tilt het gewicht niet op.
Je herinnert me eraan
dat ik het kan dragen.
En dat is een ander soort wonder.