In de tuin van onze liefde,
waar ooit de bloemen bloeiden
en alles met innerlijke aandacht groeide,
hing de lucht stil van vertrouwen.

Jouw blik was toen nog thuis,
je handen nog bekend,
je woorden nog geworteld in waarheid.

Maar tussen de rozen
is een onkruid geboren.
Eerst klein,
onopvallend,
een schaduw tussen her licht.

Langzaam,
zonder geluid,
heeft het zich genesteld
in de kieren van ons samenzijn.

Het heeft onze liefde overwoekerd,
met dorre vingers
alles wat mij lief was ontnomen.

Wat eens groeide,
is verwelkt.
Wat wij samen deelden,
is door jouw toedoen
voorgoed verdwenen.

En ik sta hier nog,
in wat rest van die tuin-
tussen herinneringen
die niet meer bloeien.