Ik verberg jou,
in de tuin van mijn verlangen.
Tussen het hoge gras van dromen
en het zachte mos van herinnering.

Niemand weet waar jij ligt,
onder welke bloesem jouw naam rust,
of in welk schaduwlicht
jouw stem nog zweeft.

Ik spreek je niet uit,
want stilte bewaart beter
dan woorden ooit kunnen.

Je bent daar-
een geur bij het vallen van de avond,
een beweging in het blad
net voordat het wind wordt.

En ik,
ik blijf
en geef je water.