In de chaos van het bestaan
vallen dagen uiteen als stof in zonlicht.
Gedachten buitelen over elkaar
zonder richting,zonder bestemming.

Tijd schuift voorbij,
soms traag als druppels langs glas,
soms scherp als glas in huid.

Lichamen bewegen als mechaniek,
maar binnenin
siddert iets zachts,iets dat
wil begrijpen,
will voelen,
will zijn.

Er is geen kaart,
alleen het verlangen
om niet te verdwalen.

En toch,
te midden van het ongrijpbare,
een ademhaling.
Een blik.
Een moment dat blijft.