Er is iets dat trekt
net buiten bereik
een fluistering
die zich niet laat vangen
maar altijd blijft spreken.

Niet omdat wat er is
niet genoeg zou zijn
maar omdat iets in mij
blijft bewegen
als een golf
die nooit volledig breekt.

Ik voel het in de stilte
tussen de regels van de dag
in blikken die te kort duren
in gesprekken die te snel eindigen.

Het zit in de honger
naar dieper,voller,verder-
niet uit onvrede
maar uit weten
dat er altijd
iets achter de horizon ligt.

Soms denk ik dat het rust zal brengen
als ik het vind
maar telkens als ik dichterbij kom
verandert het van vorm
en begint het opnieuw.

En toch
zou ik het niet willen missen-
deze drang
die mij uitrekent
naar wat ik nog niet ken
maar toch al draag.