Ik zit stil
waar de wereld geen naam meer heeft,
waar tijd geen richting kent,
en geluid oplost in adem.

Er is geen begin,
geen einde,
alleen de trilling
van wat ooit een gedachte was.

Alles beweegt om mij heen
en toch
ben ik onbewogen-
een vlek in het weefsel
van wat nooit is geweest.

Het misddelpunt van niets
is geen plek,
geen moment,
maar een weten
dat alles en niets
soms hetzelfde fluisteren.