Het begint niet met schreeuwen
maar met blikken die te lang blijven hangen
vragen die geen nieuwsgierigheid dragen
maar oordeel,verpakt in beleefdheid.

Je loopt door straten
alsof je geschiedenis op je voorhoofd draagt,
alsof elke voetstap echo's wekt
van namen die vergeten moesten worden
maar nooit werden vergeten.

Je draagt verhalen die ouder zijn dan muren
rituelen die het lichaam kennen
voor het verstand ze begrijpt.
Ze noemen het anders
alsof anders zijn
een aanklacht is.

Er hangt iets in de lucht,
ongrijpbaar en scherp
het snijdt zonder te raken
en toch voel je het
elke dag opnieuw.

Soms ben je stilte
om de vrede niet te verstoren.
Soms ben je een stem
tegen een muur van ruis.

Maar je blijft.
Niet als uitdaging,
niet uit koppigheid
maar omdat bestaan
op zich al een antwoord is.

Je bent,
zoals je altijd bent geweest,
onwankelbaar in het weten
dat indentiteit geen toestemming vraagt
om te zijn.