Wit sand lê stil,
soos geheime wat nooit hul stem
verloor het nie.

Die see spoel aan
met hande vol skuim,
elke golf 'n asemhaling van die
oseaan.

Meeue sirkel sonder haas,
hul vlerke breek nie die stilte,
maar dra dit net verder.

Onder die oppervlak,
waar lig nie reis nie,
glip die wit haai-
oud,geduldig,
'n skadu sonder haastigheid.

In die oggend is die lug ligblou,
sonder skuld,
sonder tyd.

Hier,in die wit van Gansbaai,
vergeet die wêreld om te beweeg.