Er zijn woorden die stokken
nog vóór ze gedacht worden,
die zich verbergen
achter de adem,
in de schaduw van het hart.

Tussen wat gezegd is
en wat bedoeld werd
ligt een vlakte
waar stilte groeit als mos.

Soms spreekt een blik
wat geen tong durft te vragen.
Soms zegt een hand
meer dan een bibliotheek vol zinnen.

Er is geen grammatica
voor verlies,
geen syntaxis
voor verlangen
dat geen richting vindt.

We zoeken klanken
voor de dingen
die geen naam verdragen,
het ruwe,het rauwe,
het wonder dat breekt
zonder geluid.

Toch proberen we.
Met tekens,met stilte,
met een trilling in de stem
en een komma waar een traan hoort.

Misschien is dat genoeg.
Misschien is taal
niet om alles te zeggen,
maar om te laten weten
dat we luisteren.