Dubbelhartigheid
spreekt met zachte stem,
maar in de schaduw fluistert iets anders.

Het ene gezicht lacht,
het andere is van steen.
Ik kijk,
maar zie niet meer
welk masker echt is.

Verraad beweegt langzaam,
als kou die door kieren kruipt.
Het wacht geduldig,
legt een hand op mijn schouder
alsof het een vriend is.

En pas wanneer ik mij omkeer,
zie ik de leegte in de ogen
die ooit vertrouwen droegen.