Soms
komt ze stil binnen,
zonder kloppen,
neemt plaats naast mij
alsof ze altijd welkom was.

Ze spreekt niet,
maar haar aanwezigheid weegt.

In de spiegel
sta ik niet alleen-
mijn ogen dragen
de stilte die zij achterlaat.

En toch,
in haar koude handen
ontdek ik iets van mezelf
dat ik was vergeten.

Niet elk gemis is leegte.
Soms is het
een zachte vinger
die wijst
naar wat nog leeft.