De wind wat my teruggebring het na jou,
was nie 'n storm nie,
nie woede nie,
maar 'n sagte hand
wat my herinner het
aan wie ek was
toe jy nog na my gekyk het.

Ek het verlore rondgedwaal tussen dae
sonder rigting,
sonder stem,
tot iets in die lug
weer jou naam gefluister het
en ek verstaan het
waar ek hoort.

Nie omdat ek gesoek het nie,
maar omdat jy nooit opgehou het
om my te roep
in stilte nie.