Vaar ek oor die see van my verlange,
waar golwe fluister van wat kon wees.
Jou naam is 'n lied in die wind,
'n heimwee wat nie rus ken nie.

Elke horison roep my nader,
maar jy bly ver-
soos 'n eiland van geheue
wat ek nie kan bereik nie.

My hart is die seil,
my drome die roer.
En al dryf ek sonder einde,
gee ek nie op nie.

Want iewers,
tussen die getye van hoop en gemis,
wag jy dalk-
met arms wat steeds weet
hoe om my tuis te hou.