Het keert terug zonder uitnodiging,
de dag waarop het licht door mijn vingers gleed.

Tijd heelt niet,
het leer alleen de kunst van zwijgen.

Ik draag het gewicht
als een vertrouwde jas,
versleten,maar van mij.

Mensen glimlachen,seizoenen veranderen,
maar dit uur blijft onaangeraakt,
verzegeld in het barnsteen van mijn herinnering.

Ik huil niet meer-
zelfs tranen hebben geleerd
weg te blijven.

Alleen adem,
alleen stilte,
alleen de echo van wat ooit was.