Ze glijden van de takken
als herinneringen die we niet meer vasthouden.
Langzaam
draaien ze in de koude lucht,
goud,bruin,
moe van de zon van gisteren.

De wind zegt niets tegen hen,
hij voert ze mee
naar nergens.

Op de grond
stapelen ze zich op
zonder kracht,
en verdwijnen
in de stilte van de herfst.